Het eenzame hert

Hij woonde sinds 1917 in Asten in pension St. Joseph aan het Koningsplein. Dat pension was gevestigd in de voormalige villa van de familie Bluijssen. Zo’n damhert kon hij in zijn pension niet gebruiken; daarom besloot hij het dier te schenken aan de gemeenschap van zijn geboortestad Helmond. Petrus Christianus Pius de Louw was daar geboren op 5 mei 1859. Zijn ouders hadden er een winkel in koloniale waren aan de Markt, die hij na de dood van zijn vader voortzette. Hij was actief in het maatschappelijk en godsdienstig leven; hij zette zich in voor de kinderbescherming, was lid van het kerkbestuur van de St. Lambertusparochie en oprichter van de bibliotheek. Helmonds burgervader Marinus van Hout aanvaardde het geschenk, maar wist niet waarheen met het hert. Er was geen geld voor een stal. Er werd geopperd het onder te brengen in de Warande waar het “een grote attractie zou zijn”.

De gemeente vroeg aan Frans Jozef van Thiel als hoofd van de “VVV Helmond Vooruit” of hij een oplossing kon bedenken. Die zag wel wat in een damhert als trekker voor de Warande. Veel Helmonders hadden nog nooit een damhert gezien; hertenkampen waren in die tijd nog een zeldzaamheid. De exploitant van theeschenkerij “de Kluis” wilde wel een stuk grond bij zijn speeltuin ter beschikking stellen. Dat zou zijn klandizie vorderen. Omdat de ruimte voor het dier daar toch wat te beperkt zou zijn werd besloten er een stuk van de Warande bij te trekken, zodat het hert wat meer leefruimte kreeg. Zo zou het zowel vanaf de Warande als vanaf de Kluis te bewonderen zijn. Boswachter Janus Wijnen werd voorlopig aangesteld als verzorger. Een terrein van 18 bij 30 meter werd afgerasterd en de boswachter bouwde een hertenstal. Dat alles kostte toch nog 640 gulden. En zo dartelde er één hert tussen de bomen dat door de kinderen de naam “Grietje” kreeg toebedeeld.

Het lot van dat eenzame hert ging aan het hart van Jan Visser, een fervent natuurliefhebber die vaak in de Warande was te vinden. De talrijke vogels en planten in de Warande genoten zijn belangstelling. Hij vond dat er toch op zijn minst een soortgenoot bij moest komen. Er moest in Helmond toch genoeg animo zijn voor een hertenkamp. Frans Jozef van Thiel twijfelde aan het enthousiasme van de Helmondse bevolking, maar binnen een uur had Jan al voor 100 gulden aan toezeggingen binnen voor de stichting van een hertenkamp. Notaris van Keulen wilden wel voorzitter worden als Jan Visser kon aantonen dat dit initiatief leefde onder de bevolking. Die kwam op 12 februari 1938 met toezeggingen voor 1200 gulden. Daarop mocht hij van de burgemeester aan de slag in de Warande. Een stuk grond van 60 bij 246 meter werd omrasterd. Chris van Dongen had een damhertenbok geschonken met de naam Huub, maar iedereen had het nu over Hans en Grietje. Giften hadden het mogelijk gemaakt om vier herten, twee pauwen en drie kalkoenen aan te schaffen. Helmond had een echt hertenkamp dat op 7 juli 1938 feestelijk werd geopend. Het bleek een echte trekpleister. Al in 1951 was er sprake van om het hertenkamp te verhuizen naar het voormalige Peapark. Pas in 1958 werd dat gerealiseerd. De uitbreiding met vogelpark en eendenvijver kwam in 1964 tot stand. Op 26 september 1970 werd het geheel officieel omgedoopt in “Jan Visser-dierenpark”, een prachtig eerbewijs aan de man die door zijn enthousiasme dit allemaal mogelijk maakte.

Bron: Het begon in de Warande 1937-1987.